Ben 20 yaşındayım, hayatının baharı dedikleri dönem. Daha önce hiç sevdiğim birisi ölmedi, hiç sevdiğim birisini kaybetmedim, daha önce sevdiğim birisinin üzerine hiç toprak atmadım fakat sanki birisinin yasını tutuyorum. Yaklaşık 8 yıldır devam eden anlamlandıramadığım bir şey var içimde. Üzüntü mü keder mi bilmiyorum sadece kendimi çok sakin, çok sessiz, çok yorgun hissediyorum.. Yaklaşık 3 – 4 senedir en ufak bir kırgınlıkta, kızgınlıkta ağlamaya başlıyorum. Sanki ilk defa kırılmışım, ilk defa sinirlenmişim gibi. Kendimi diğer insanlarla bağdaştıramıyorum. Birisini sevebilmek için benim gibi hüzünlü olmasını bekliyorum. Diğer insanlar herkesi sevebiliyor kendisi gibi olmasa bile. Ben neden sevemiyorum? Hıçkıra hıçkıra ağlama sesi geldiğinde içimde aitlik duygusu oluşuyor. Kendimi acıya ait hüzüne ait hissediyorum. Bilincim açık olmasına rağmen uykularımdan uyanamıyorum, annem uyandırıyor. Kabuslarımda sürekli bir şeyleri ittiriyorum açılması için ya da karanlıkta olduğumu, kaçtığımı vs bu tür şeyler görüyorum. Karanlık havalarda,sessizlikte kendimi çok huzurlu hissediyorum. Şu anda yks’ye hazırlanıyorum kenarda sessizce durup huzurlu olmayı bekleyemem eğer beklersem geleceğimi kendim yok etmiş olacağım. Hissettiğim duygular, duygusal bir insan olduğum için olabilir mi? Sizce bu süreçte psikolojik desteğe ihtiyacım var mı?