Merhaba Oturduğumuz binamı yıkılıp yapılana kadar geçici süreliğine de olsa kendi evimizden taşınmak zorunda kaldık. İstanbulda’ki kiralık ev sorunlarından dolayı da bildiğimiz yerden kiralık ev bulamadık olan evler de çok astronomik rakamlarda olduğu için başka bir ilçede kendi bütçemize uygun bir eve taşındık. Binamızda oturan diğer herkes ise aynı çevrede kaldı sadece biz uzaklaştık o bölgeden şimdi bu durumda biz hiç bilmediğimiz bir yere taşınıp binadaki diğer komşularımızın ise aynı bölgede kalmalarını ister istemez kendimizle kıyaslar olduk bu yüzden de taşındığımız evi benimsemedik düzen kurmadık taşındığımız bölgedeki tüm tanıdıklarımızla uzaklaşınca iletişim de eskisi gibi olmadı yalnız kaldık. Ben 29 yaşındayım üniversite mezunuyum anne babamla yaşıyorum malesef ki rahatımı bir kenara bırakıp çok fazla iş hayatına atılmadım her zoru gördüğümde işten ayrıldım . Maddi durumumuz çok ahım şahım olmasa da çalışmamı gerektirecek bir zorlukla karşılaşmadığım için işe girme zorunluluğu hissetmedim. Hata yaparak hep erteledim. Bugün içinde bulunduğumuz durumdan dolayı da kendimi çok suçluyorum eğer zamanında çalıştığım işleri bırakmasaydım bugün annemi ve beni çok etkileyen herkesten uzak bir yere taşınmak zorunda kalmazdık . Annem psikolojik olarak geçmişte de tedavi görmüştü şimdi ben de onun hislerinden etkilenerek kafamı toparlayamıyorum. Kendimi hem suçlu hem de iyi hissetmiyorum . Kafam yerinde değil uyuşuk gibiyim anneme de moral olmaya çalışıyorum ama kendim de çok kötüyüm . Bu arada bir yanlış karar daha alarak bize daha iyi gelir düşüncesiyle bir tanıdığımızın önerisiyle onun bulunduğu şehire taşındık taşındığımızı da tanıdıklarımızdan gizledik. Sürekli saçma sapan sağlıksız kararlar alıp duruyoruz aldığımız bu kararlardan da mutlu olmuyoruz burası da hiç bilmediğimiz bir yer her şey allak bullak daha dün yine İstanbul’a dönme kararı alıp istanbulun dış ilçelerinden ev bulup taşınmak üzere yola çıkacaktık ne olduysa başka bir haber geldi vazgeçtik . Şimdilik buradayız ama mutlu değilim değiliz . Bu yaşta artık kalp çarpıntılarıyla yaşar oldum . Annemle son zamanlarda çok fazla vakit geçirdim her an birlikteydik ve anladığım kadarıyla bu yüzden o ne hissediyorsa onu hissetmeye başladım mantıklı bir insandım ama mantıklı düşünüp kararlar alamamaya başladım. Bir rüyada gibiyim bunun geçici bir süreç olduğunu bugüne odaklanmam gerektiğini beynime anlatamıyorum . Bu yazıyı kim ya da kimler okuyorsa lütfen bana bir yardımcı olsun bir akıl versin bir yol göstersin.