İçime kapanığım,zihinsel olarak yorgun hissediyorum.O gün sınıfta öğretmen telefonları topluyordu ve bende kalkıp verecektim fakat kalktığımda sanki herkes bana bakıyor gibi hissettim, herkesin gözü üzerim de gibi oturduğumda kalbim sıkışıyordu panik oldum sanırım. Ayrıca küçüklük anılarımı aileme anlattığım da aslında bunların yaşanmamış olduğunu söylediler. Ozaman o hatırladıklarim neydi? Bazenleri dalıyorum uzaklara hayal kuruyorum hayallerim de konuşuyorum ama korkuyorum ki gerçekte de hayalim de davrandığım gibi konuşup ayağa kalkmaktan insanlar bana deli derdi. Ben küçükken çok gülerdim dışa dönüktum. Ama sonra ciddilestim. Ruhumu kaybetmiş gibi hissediyorum.