merhaba ben 22 yaşında tıp fakültesi 3. sınıf öğrencisiyim. yaşadığım bazı duyguları paylaşmak istiyorum. bazen Sinirden elim ayağım titriyor bilincim resmen kapanıyor ve aklım tek bir şey için çalışıyor haddini bildirmek. yurtta kalıyorum Benim ayağıma sürmediğim yüz jelini kullanan birisi her şeyin en ucuzunu alarak yaşayan kalitesiz beslenen birisi nasıl olurda benden üstünmüş gibi davranır. Benim malzemelerimi sormadan kullanan ev yapımı sucuğumu yiyen annemin elleriyle yaptığı kavurmayı zeytinleri yiyen dolabımı benden habersiz açıp makyaj temizleyicimi kullanan bide üstüne bunları söylediğimde özür bile dilemeden bana sen de benim tuvalet kağıdımı kullandın diyen bir kıza olan öfkem geçmiyor o yüzsüz ve eminim umrunda bile değil ama ben sinir olmaktan kendimi alamıyorum. Ses tonu o kadar sinir bozucu ki her konuştuğunda afedersiniz bir tane çakasım geliyor. Bazen o kadar sinirleniyorumki tek düşündüğüm onu dövmek oluyor. Kendimi sürekli ispatlamak zorundaymışım gibi hissediyorum sanırım değerli olduğumu kanıtlamaya çalışıyorum. çoğu zaman iyi görünmek ve beni küçümsediklerine pişman etmek için yalan olan veya başka arkadaşlarımın iyi hikayelerini bana aitmiş gibi anlatıyorum. sonra pişman oluyorum ama yine yapıyorum. İnsanların beni küçümsemesine tahammül edemiyorum. Karşımdaki kişi benim kadar emek vermemiş benim kadar bir şeyleri başarmamış olmasına rağmen bana üstünlük taslamasına dayanamıyorum. Aklımdan tek bir şey geçiyor haddini bildirmek. Öfkemi kontrol edemiyorum ve en çok bu beni sinirlendiriyor. Çünkü en çok zarar gören yine ben oluyorum gece rüyamda bile sevmediğim tahammül edemediğim kişiyle uğraşıyorum. Had bildirmek benim işim değil biliyorum ama haksızlık ve had bilmezlik olduğu yerde dayanamıyorum sadece kendim için değil herkes için bu böyle kime yapılırsa yapılsın. Sinirden çoğu zaman nefes alamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum konuşmalarım sadece o insana had bildirmek yönünde oluyor. Mesela annemle telefonda konuşurken hadsiz insan bana yakın bir yerdeyse aklım ne söylesem de ne kadar ezik olduğunu anlasa şeklinde kayıyor bu sefer annemle olan muhabbetim saçmalaşıyor bunu engellemeye çalışsam da yine de istemsiz bir şekilde yapıyorum . Sürekli bir sonraki söyleyeceğimi bir sonraki yapacağımı düşünmekten ana odaklanamıyorum. Aynısı sevmediğim veya gıcık olduğum biriyle bir yere gittiğimde de oluyor asla keyifli vakit geçiremiyorum aklım hep o kişinin bana nasıl davrandığında veya o kişinin ne kadar gıcık olduğunda oluyor. Sonra kendimi stresten kasılmış bir şekilde buluyorum . Güzel bir yere gittiğimde gram zevk almıyorum. Bazen gerçekten çok işe yaramaz olduğumu düşünüyorum ancak eminim benim yaptıklarımı gıpta eden bir sürü insan var. Her şey için geç kalmışım gibi keşke aklımın içindeki bu düşünceleri silebilsem. Aileme olan düşkünlüğüm zaman zaman bana sıkıntı yaratıyor. Sadece anneme sarılıp uyumak istediğim çok oldu . Para harcamam beni geriyor sanki hiçbir şey harcamayıp para biriktirmem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Aşırı kaygılı bir insanım. Kaygıdan düşünme yetimi kaybettiğim çok oldu. Bazen hayat o kadar güzel geliyor ki diyorum yaşamaya değer . Çok güzel şeyler başaracığıma inanıyorum ama bazen ise kendimi bi çukurda buluyorum hiçbir şeyi haketmiyormuşum gibi geliyor. Hiçbir şey başaramayacakmışım gibi hissediyorum. daha huzurlu ve daz duygu geçişli bir insan olmak istiyorum kimsenin ne düşündüğünü umursamadan olduğum gibi yaşamak istiyorum. bunların hepsini tek seferde yazdım belki tam olarak kendimi ifade edememiş olabilirim.