Annem iki aydır hastanede tedavi görmekte ve yanında da ben kalıyorum. Elimden geldiğince ona yardimci olmaya calisiyorum Geçmişte annemle olan tartışmalarda ya da ona kızgın olduğum anlarda beddua ettim. \”Allah sürundursun \” ya da \”Bir lokma ekmeğe muhtaç kal ,\” vb, Su an anbem agzindan beslenemiyor ve yatak yaralari var, cok zayifladi Bunlar elbette ki sinir halinde ağzımdan çıkan cümleler ve böyle bir durumda olacağımızı bilseydim yapmazdim. Fakat geçmişte çok canımı acıtan durumlarda ağzımdan çıktı. Annemin teyzeşi ve yengesi de bu olaylara dahlldi onlar vefat etti ama annemin yengesi bu olaylar olmadan önce kanser hastasıyd ve vücuda dağılması nedeniyle oldu, Annemin teyzesi ise yaşlılık ve kilosu da vardı ev de düşüp olmus Bunların benim beddualarimla ilgisi yok biliyorum. Fakat annem söz konusu olunca belki de daha duygusal yaklaşıyorum olaya ve kendimi suçluyorum. Bu halde olma nedeni olarak kendimi görüyorum. Benim yüzümden olduğunu düşünüyorum. Bu bana çok fazla bir vicdan yükü veriyor Ben sebep oldum değil mi ?