Ben küçüklükten beri hayal kuran biriydim. Hayallerim tıpkı film ya da kitap gibi sırayla giderdi ve genelde hiç olmayacak şeyler üzerinedir. 10 yaşında ki bir çocuk size süper kahramanım vs dese saçma bulursunuz ve belki içinizden gülersiniz. Benim hayallerimde bir bakıma öyle… Ben küçüklüğümden beri diğer insanlar da benim gibidir sandım ama şuan sanki ben digerleri gibi değilmişim gibi geliyor. Onların hayalleri iyi bir okul, iyi bir iş, iyi bir aile üzerine kurulu. Benim öyle degil…Ama bunu seviyorum ve bırakamıyorum. Geçen sene yks sınavına hazirlandigim zaman bunun sorunları ile yüzleştim. Masa başında meğer ders çalışmak yerine hayallere kendimi kaptiriyormuşum. Hayallerim için ağlıyor ya da gülüyorum. Gerçek olmadıklarını biliyorum ama gerçekmiş gibi duygulara kapılıyorum… Henüz 20 yaşındayım güzel bir üniversiteyi kazanamadım güzel bir bölümde de okumuyorum. Ama hâlâ hedeflerim, yapmayı planladığım çok şey var. Onları gerçekleştirmek için hayallerimi kontrol etmek istiyorum. Bu bir sorun mu yoksa ben mi çok büyütüyorum